خاطرات تکان‌دهنده زن مسیحى از اقدامات وحشیانه تروریست‌ها

یک زن مسیحی به نام دیانا که سه سال در اسارت گروه‌های تروریستی بود، به تشریح شرایط سخت و طاقت‌فرسای دوران اسارت و جنایات هولناک تروریست‌های تکفیری پرداخت که متن این مصاحبه به شرح زیر است:

نامم دیانا است و دو دختر دارم و همسرم به شهادت رسیده است. همسرم افسر امنیتی بود که به ضرب گلوله از ناحیه کمر مجروح و یک سال و نیم فلج بود و سپس به شهادت رسید و یک سال بعد از آن افراد مسلح وارد منطقه عدرا العمالیه شدند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

پدرم اولین شهید شهر ما بود که افراد مسلح به دلیل هویت او یا همان دلایل طایفه ای و نژادی او را به قتل رساندند، ما از استان لاذقیه هستیم و نام خانوادگی ما را خواندند و یکی از آنان به دیگری گفت او را با گلوله بزن.

بعد از آن در منزل یکی از همسایگان پنهان شدیم اما آنان به دنبالمان آمدند و ما را پیدا کردند، سپس به محل استقرار پلیس بردند و هنگامی که از سوی ارتش سوریه هدف حمله قرار گرفتند ما را از در پشتی این پادگان به الجزیره الرابعه و سپس منطقه التوسع منتقل کردند.

ما 170 زن از جمله 60 کودک بودیم و یک نفر نیز فلج بود و یک نفر هم اختلالات ذهنی داشت، یکی از زنان نیز بیماری صرع داشت و یک بار که از هوش رفت،حرف‌هایی زد که از نظر افراد مسلح کفر بود و او را به شکل وحشیانه کتک زدند.

من هم بازجویی شدم، یکی از عموها و دو دایی ام افسر ارتش بودند از همین رو افراد مسلح در حالی که مادرم، چهار خواهر و دو دخترم کنارم بود، مرا کتک زدند، ماردم 60 سال داشت و دو دخترم خردسال بودند.

در بازجویی در حالی که چشمانم بسته بود، یکی از همین افراد مسلح به من گفت: دو گزینه داری یا خودت را شکنجه کنیم یا مادرت را ، به او گفتم: من را بزن و مادرم را رها کن.

در جریان بازجویی در مورد عموها و دایی هایم از من سوال کردند و مرا با کتک زدند در حالی که مادرم که سالخورده است و بیماری فشار خون و سرگیجه دارد، مقابل دیوار ایستاده بود.

پس از آن ما را پای پیاده به عدرا البلد بردند و دو فرزند کوچکم همراهم بودند و از آنجا با اتوبوس به شهر دوما بردند و 13 روز در شهر عربین در یک زیرزمین با شرایط بهداشتی نامساعد سپری کردیم، در آنجا دچار بیماری گری شده و به شدت گرسنه بودیم و فقط یک ظرف کوچک برنج می خوردیم.

کودکان خردسال شاهد صحنه‌های کاملا تروریستی بودند از جمله افرادی که با طناب آویزان شده و شکنجه می‌شدند، زندان ما به زندان مردان نزدیک بود و تروریست‌ها افسران سوری را آویزان کرده و به شکل وحشیانه شکنجه می‌کردند.

در برخی موارد ناچار می شدیم آب آلوده بنوشیم به همین دلیل یک قطعه پارچه را روی شیر آب می گذاشتیم تا حشرات و آلودگی های آن گرفته شود و سپس آن را می‌نوشیدیم.

چقدر در اسارت بودی؟

دیانا: سه سال.

چه چیزی از اسارت برایت فراموش شدنی نیست؟

دیانا: ذلت و تحقیری که در حق من صورت گرفت، زیرا افراد مسلح تصور می‌کردند من یکی از خویشاوندان بشار اسد رئیس جمهور سوریه هستم و به من می گفتند: این خویشاوندتان است که شما را هدف بمباران قرار می دهد .. به دولت سوریه اتهامات زیادی می‌زدند، البته ما حرفهایشان را باور نمی‌کردیم ، آنان فقط به دنبال تحقیر ما بودند.

افراد مسلح که از اسیران برای انجام برخی کارها استفاده می کردند، از شما چه کاری می خواستند؟

دیانا: ما آب را از یک جا به جای دیگر می بردیم، با وجود اینکه بیماری مفصلی دارم، مجبور بودم آب را حمل کرده و آن را به منبع ذخیره منتقل کنم، اغلب آب کم بود و امکان استحمام وجود نداشت.

وقتی افراد مسلح ما را به دوما بردند، حدود 170 نفر بودیم، ما را بین گروه‌های تروریستی از جمله جبهه النصره تقسیم کردند واین گروه 50 نفر از ما را تحویل گرفت و گروه موسوم به گردان الرحمن و جیش الاسلام نیز هر یک 50 نفر دیگر را بردند.

ما را بین نظامیان قرار دادند تا از برای دریافت کمک‌های بشر دوستانه از ما استفاده کنند، زیرا دولت سوریه تعداد زیادی خودروی حامل مواد غذایی و سوخت ارسال کرده بود و تلاش زیادی برای مبادله اسیران انجام داد اما افراد مسلح قبول نمی کردند.

- آیا برخی زنان بیش از دیگران شکنجه شدند؟

دیانا: افراد مسلح وقتی در تلفن همراه یکی از زنان که از غوطه شرقی بود، شماره و نام برخی افسران ارتش را دیدند او را به همکاری با نظام متهم کردند در نتیجه او را به شکل وحشتناکی شکنجه کردند به این معنی که او را با طناب آویزان کرده و با کمربند شلاق می زدند.

افراد مسلح به ما به عنوان هوادار دولت به دیده افراد کافر می نگریستند و می گفتند شما را به اسارت گرفتیم تا با اسیرانی که در بازداشتگاه‌های سوریه در بند هستند، مبادله کنیم.

افراد مسلح از مردان در حفر تونل استفاده می کردند و این افراد هر لحظه هدف حمله قرار داشتند در نتیجه تعدادی از آنان به شهادت رسیدند و علاوه بر این از آنان برای مین گذاری استفاده می‌کردند و به آنان اجازه نمی دادند صدایی از آنان شنیده شود واگر می‌شنیدند یکی از این اسیران با صدای بلند صحبت می‌کند و یا با دوستانش شوخی می کند، او را وحشیانه با شلاق می‌زدند، بیش از یکصد ضربه تا جایی که جلاد با شکنجه سرگرم می‌شد و اغلب به دلیل کار زیاد خسته می‌شد از همین رو جلادها به نوبت این کار را انجام می‌دادند.

در مورد کودکان سعی می کردیم آنان را سرگرم کرده و برایشان شادی‌های کوچک بسازم و یا با آنان بازی کنیم، اما احساس می کردم کودکان در درون خود حس غریبی دارند، وضع آنها عادی نبود، اما اکنون بعد از نجات از اسارت آنان را به مدرسه مخصوص فرزندان شهدا فرستاده ایم تا به آنان توجه شود و روحیه شان نیز بهتر شود.

- چطور از اسارت بیرون آمدید؟

دیانا: از طریق تبادل اسیران، دولت سوریه اقدام به تبادل اسیران کرد، ما 27 نفر از جمله هفت کودک در مقابل 14 نفرکه دولت بازداشت کرده بود، آزاد شدیم.

- آیا امیدی به آزادی داشتید یا ناامید شده بودید؟

دیانا: افراد مسلح همواره به ما دروغ می گفتند، سه سال به امید رهایی اسیر بودیم و افراد مسلح به ما می گفتند: "نظام نمی خواهد شما را از اینجا بیرون ببرد، برایمان گلوله فرستاده تا شما را بکشیم، خانواده‌هایتان به هیچ وجه سراغی از شما نمی‌گیرند"، ولی ما آزاد شدیم و متوجه شدیم بر خلاف گفته‌های آنان دولت سوریه تلاش زیادی برای آزادی ما به عمل آورده بود.

منبع: تسنیم

      

منبع: اکوفارس

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ecofars.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «اکوفارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۶۰۷۸۸۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

اعلام وضعیت انسانی اضطراری در سودان / مردم از گرسنگی علف می خورند/ گزارش های تکان دهنده از تعرض جنسی به آوارگان

به گزارش جماران،  سازمان ملل می گوید که بحران گرسنگی سودان ویران شده از جنگ را فرا گرفته و  مردم در دارفور «علف و پوسته بادام زمینی» می خورند تا شاید زنده بمانند. به گزارش سی ان ان، مدیر منطقه ای آفریقای شرقی برنامه جهانی غذا (WFP) روز جمعه  در گزارشی درباره وضعیت عمومی در سودان گفت که مردم مجبور به مصرف "علف و پوسته بادام زمینی" شده اند. مایکل دانفورد افزود: «اگر کمک‌ها به زودی به آنها نرسد، ما در خطر گرسنگی و مرگ گسترده در دارفور و سایر مناطق تحت تأثیر درگیری در سودان هستیم.»

سودان از آوریل 2023، زمانی که درگیری بین ارتش سودان و نیروهای پشتیبانی سریع شبه نظامی (RSF) در گرفت، درگیر جنگ داخلی بوده است. این ناآرامی ها به سرعت به یک درگیری وحشیانه تبدیل شد که با گزارش‌های خشونت جنسی و نسل‌کشی و تلفات غیرنظامی انعکاس پیدا کرده و باعث مهاجرت پناهندگان شد.

به گفته این سازمان بشردوستانه، روز پنجشنبه، دو راننده کمیته بین المللی صلیب سرخ (ICRC) توسط افراد مسلح در دارفور جنوبی در حمله ای کشته شدند. در جریان این حمله سه کارمند دیگر زخمی شده اند. این سازمان گفت که تیم صلیب سرخ در مسیر اجرای پروژه «ارزیابی بحران در میان جوامع متاثر از خشونت مسلحانه » در منطقه مورد حمله قرار گرفت.

آخرین افزایش خشونت ها در حالی رخ می دهد که نیروهای RSF، پایتخت دارفور شمالی، الفاشر را محاصره کرده اند. توبی هیوارد معاون هماهنگ کننده امور بشردوستانه سازمان ملل در سودان روز پنجشنبه گفت که در شهر و محلات اطراف آن، کشتارهای خودسرانه، سوختن کل روستاها به شکل سیستماتیک و بمباران هوایی صورت گرفته است.

هیوارد افزود که الفاشر تنها شهر دارفور است که توسط نیروهای RSF تصرف نشده است و میزبان هزاران نفر از مردمی است که به دلیل جنگ آواره شده اند. به گفته آژانس کودکان سازمان ملل (یونیسف) حداقل 500000 نفر از پناهجویان به دلیل خشونت در سایر نقاط سودان آواره شده اند.

دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل متحد (OCHA) گزارش داد که بیش از 36000 نفر در هفته های اخیر مجبور به ترک خانه های خود در الفاشر شده اند.کاترین راسل، مدیر اجرایی یونیسف روز پنجشنبه گفت از زمان تشدید درگیری‌ها در شهر و اطراف آن حداقل 43 نفر کشته شده‌اند. راسل توضیح داد: «حمله‌های اخیر به بیش از ده‌ها روستا در غرب الفشر منجر به گزارش‌های وحشتناک خشونت، از جمله خشونت جنسی، زخمی شدن و کشته شدن کودکان، آتش‌سوزی خانه‌ها و تخریب زیرساخت‌ها و تجهیزات حیاتی غیرنظامیان شده است.»

در همین حال، تحویل کمک‌های غذایی در دارفور «به دلیل جنگ و موانع بی‌پایان بوروکراتیک متناوب بوده است» و طبق برنامه جهانی غذا، حداقل 1.7 میلیون نفر در این منطقه سطوح اضطراری گرسنگی را تجربه می‌کنند.

WFP  در گزارشی افزود: «آخرین تشدید خشونت در اطراف الفاشر، کاروان های کمک رسانی را که از گذرگاه مرزی تین چاد می آمدند، متوقف کرد،  یک کریدور بشردوستانه اخیراً افتتاح شده که از پایتخت دارفور شمالی می گذرد.» براساس این گزارش ، محدودیت های اعمال شده توسط مقامات در شهر ساحلی «پورت سودان» مانع از ارسال کمک و  انتقال کمک ها از طریق آدره، شهری در همسایگی چاد،  شده است. بیش از 8.7 میلیون نفر از جمله 4.6 میلیون کودک در اثر جنگ در سودان آواره شده اند و 24.8 میلیون نفر به کمک نیاز دارند.